Tartaki Słubice – jak wyglądają i czym się zajmują?

Tartaki Słubice wyposażone w piły łańcuchowe i maszyny pomocnicze szybciej produkowały lepszą tarcicę. W późniejszych latach nowe technologie zwiększyły swój rozmiar i wydajność. Do obrzynania i przycinania zastosowano piły tarczowe. Miejsce takie jak tartak był wspólną cechą XIX-wiecznych krajobrazów Polski.

Wczesne tartaki Słubice były prostymi konstrukcjami: zasilanymi wodą i tanio zbudowanymi, zwykle z pojedynczym ostrzem tłokowym i ręcznie obsługiwanym wózkiem zapadkowym do podawania kłód do ostrza. Były one używane do cięcia lokalnych kłód na potrzeby lokalnej konsumpcji.

W dawnych czasach w miejscu takim jak tartaki Słubice piłowanie było powolne: w ciągu jednego dnia może powstać 3500 desek. Zbudowane obok lub w połączeniu z chrzęstem i w pobliżu kowalstwa, takie młyny mogą być w centrum rozwijającej się wioski, chociaż praca była sezonowa i często w niepełnym wymiarze godzin. Znacznie bardziej znaczące były mniejsze, większe młyny tnące kłody na eksport. Wyposażone w piły łańcuchowe i maszyny pomocnicze szybciej produkowały lepszą tarcicę.

Później do tartaków w Słubicach dotarły nowe technologie, które zwiększyły swój rozmiar i wydajność. Do obrzynania i przycinania zastosowano piły tarczowe. Piła taśmowa do cięcia ciągłego w dużej mierze zastąpiła zespół tłokowy u końca XIX wieku. Rolki i łańcuchy kłody szybko przenosiły materiał przez młyn. Energia parowa, coraz powszechniejsza po połowie wieku, oznaczała szybsze, bardziej ciągłe cięcie i swobodę lokalizacji.